Werken maakt mij een leuker mens | Themaweek chronisch ziek en werk

Chronisch ziek en werken is het thema voor de nieuwe themaweek. Een thema waar altijd heel veel vragen over zijn, waar veel reacties op komen. Voor mij was de keuze dus snel gemaakt om hier eens een themaweek aan te besteden.

Chronisch ziek en werken

Werk is meer dan alleen werk

Maar waarom is er dan altijd zoveel om te doen? Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat werken meer is dan alleen werken. Onze hele maatschappij is ingericht op werken en geld verdienen. Al op jonge leeftijd worden er gesprekjes gevoerd over wat je later wil worden. Ieder vriendenboekje eindigt met deze vraag. Op de basisschool leg je de basis voor de middelbare school. Op de middelbare school moet je de keuze maken welke richting jij je leven wil gaan geven. Waar wil jij later je geld mee gaan verdienen? Om vervolgens de stap te zetten naar een vervolgstudie om een beroep te gaan leren. Of misschien besluit je na de middelbare school aan het werk te gaan.
Uiteindelijk rol je in je eerste baan. Misschien zit je prima op je plek, misschien ben je de eerste jaren zoekende wat je wil en of dit het nou is. Misschien voel je de drang om jezelf te ontwikkelen en stapjes te zetten op de carrièreladder. Misschien voel je niet de drang deze stapjes te zetten maar voel je wel de druk.

Wat doe jij in het dagelijks leven?

We brengen veel tijd van ons leven door op de werkvloer. Werk definieert ons. Wat doen we precies voor werk? Hoe lang werk je al ergens? Heb je een goede functie? Krijg je veel betaald? Stel je iets voor op je werkplek? Doe je er toe? Word je gezien? Wanneer je iemand ontmoet stelt iemand zonder blikken of blozen de vraag wat je doet in het dagelijks leven? In het dagelijks leven…wat je doet…eigenlijk best een rare vraag als iemand hiermee doelt op je werkende leven. Alsof werken de kern is van het bestaan. En toch is dat meestal ook het geval.

Chronisch ziek en werken

Misschien liep jij al vast in deze ratrace voordat je chronische klachten kreeg. Maar misschien begonnen de wielen te haperen toen jij chronische klachten kreeg. Toen je niet meer meekon op de snelheid die er van je verwacht werd. Misschien ben je volledig uitgevallen, misschien voor een deel. Misschien kun je nog werken maar doe je niet meer de taken die je altijd deed. Misschien ging je door de keuring bij het UWV, was het een opluchting dat je afgekeurd werd of was het een hel en het ergste dat je ooit kon overkomen. Misschien schaam je je en voel je je schuldig? Misschien heb je afscheid moeten nemen van alle dromen die je had over je toekomst. Misschien voelt het alsof je aan de zijlijn staat van de maatschappij. Een beetje voor spek en bonen meedoet. Misschien voel jij je een nietsnut of geven anderen jou dat gevoel. Een profiteur. Iemand om medelijden mee te hebben.

Mijn verhaal

Ik neem je graag mee in mijn verhaal. Misschien herken je stukjes. Ik hoop dat ik met mijn verhaal jou het gevoel mag geven dat je ongelooflijk veel waard bent, dat je er meer dan toe doet, ongeacht je positie op de arbeidsmarkt. En bovenal hoop ik je te inspireren iets van je leven te maken, ondanks je klachten. En dat hoeft niet per se in de vorm van werk te zijn. Maar wel iets dat jou gelukkig maakt, plezier en zingeving geeft.

Komt die…

Toen ik jong was wilde ik altijd juffrouw worden. Dat schreef ik in alle vriendenboekjes. Maar toen ik ouder werd bleek ik helemaal niet zo’n kindermens te zijn. Ik vind kinderen leuk hoor, zeker die van mezelf maar ook kinderen om mij heen en kan er ook prima mee opschieten maar ik zag mezelf niet werken met kinderen. De richting veranderde naar het helpen van mensen. Dingen leren, overdragen, uitdagen, prikkelen, nieuwe kennis meegeven maar vooral ook mensen anders laten kijken naar zichzelf en de wereld om hen heen.

SPH en Psychologie

Na de middelbare school begon ik op de SPH, mijn eerste stages waren met kinderen. Veel meer keus was er niet. Waarop ik toch even begon te twijfelen of ik niet verkeerd gekozen had. Maar mijn jaarstage was in een TBS kliniek en ineens zag ik het weer helemaal zitten. Yes, uitdaging! Daar, in die TBS kliniek, besloot ik ook na de opleiding SPH door te gaan studeren op de universiteit. Ik wilde zelf leren hoe ik behandelingen in elkaar kon zetten, ik wilde het zelf bedenken en aan het stuur zitten. En dus stoomde ik door naar de universiteit. Ik moest er hard voor werken want stiekem ben ik ook vooral een mens van de praktijk. Maar ik wilde er hard voor werken want als ik eenmaal iets wil dan ga ik er ook voor.

Tijdens mijn studie Psychologie begonnen mijn chronische pijnklachten. Hoe het begon daar ga ik nu niet dieper op in. Er zijn genoeg plekken waar je mijn verhaal kan lezen. Voor nu wil ik even richten op het thema ‘werk’. Maar dat deze pijnklachten impact hadden op het afronden van mijn studie was zeker. Ik was iemand die alles aan de kant kon zetten om iets te behalen. Dus ondanks de pijn, die parkeerde ik wel even net als allerlei andere sociale activiteiten, rondde ik mijn studie af.

De arbeidsmarkt op

Ik was altijd ontzettend ambitieus. Wilde graag overal goed in zijn. Super leergierig. Na mijn studie ging ik meteen aan het werk en naast mijn werk deed ik nog allerlei cursussen want ik had een ideaalplaatje in mijn hoofd. Beter worden en een plaatsje bemachtigen op de 2-jarige vervolgopleiding. Helaas gooide mijn klachten steeds meer roet in het eten. Met name zitten werd zwaarder en zwaarder en geen behandeling leek aan te slaan. Uiteindelijk viel ik tijdens mijn eerste revalidatieprogramma uit. Ik kon niet meer. Had zo lang gevochten om alles maar vol te blijven houden. Aan de buitenkant zag je niet veel aan mij. Aan de binnenkant had ik het ongelooflijk moeilijk.

Het voelde alsof ik faalde. Mijn collega’s in de steek liet. Mijn toekomstplannen niet waar kon maken. Ik had geleerd dat als je ergens maar hard genoeg voor werkt je het voor elkaar krijgt. Dat dit niet lukte voelde dus als een falen van mijn kant. Ik deed niet goed genoeg mijn best. Ik had pech met mijn leidinggevende, die dit ook nog even erin wreef. Dat mijn collega’s door mijn uitvallen harder moesten werken. En meer van dit soort opmerkingen. Het maakte mij hartstikke onzeker. Ik deed toch ontzettend hard mijn best…waarom werd dat niet gezien?

Masker

Uiteindelijk was ik degene die toen nog lange tijd een masker op hield. Ik zocht naar de juiste begeleiding. Dat ik hulp nodig had bij alle veranderingen in mijn leven was wel duidelijk. Maar ik vond niet meteen iemand die mij kon helpen mijn lat omlaag te leggen en te accepteren dat mijn dromen waarschijnlijk geen werkelijkheid gingen worden. Iemand de mij kon helpen met het gevoel van falen en de strenge stemmetjes in mijn hoofd die mezelf meer en meer over mijn grenzen heen joegen. Waar lagen die grenzen eigenlijk? Wat kon ik aan en wat had ik nodig? Eerlijk? Ik had geen flauw idee. En naar mijn omgeving liet ik zien dat ik sterk was en niet opgaf.

Keuringstraject UWV

Uiteindelijk liep dat natuurlijk op niets uit. Achteraf terugkijkend kon het niet anders dan fout gaan. Ik kreeg mijn uren niet opgebouwd want ik streefde nog steeds naar een veel te hoge lat en ik handelde nog steeds vanuit schuldgevoel naar anderen. Ik wilde het voor iedereen goed doen wat uiteindelijk toch niet lukte. Ik had terugval na terugval en uiteindelijk klopte het UWV op de deur. Ik werd opgeroepen voor een keuringsproces. En jeetje, dit was echt één van de meest spannende periodes in mijn leven. Ik had heel sterk het gevoel dat ik bij het UWV moest bewijzen dat ik écht heel veel pijn had. Dat ik mij niet aanstelde. Dat ik op was van het vechten. Het voelde alsof ieder woord op een weegschaal lag. Als ik dit zou zeggen hoe zouden zij dat dan interpreteren en welke gevolgen zal dat dan hebben? Ik voelde me heel klein en kwetsbaar. Zij zouden een oordeel gaan vellen wat toch echt wel veel zou gaan bepalen voor mijn toekomst. 

Uiteindelijk had ik een hele fijne verzekeringsarts die mij en mijn gevecht tegen de pijn zag. Zag dat ik alles gedaan had en bovenal zoo ontzettend graag wilde maar dat het niet ging. Eerlijk gezegd voelde haar oordeel, ’80-100% arbeidsongeschikt’ voor mij als een enorme opluchting. Ik werd serieus genomen. Als zij het beaamde dan was het écht zo. Nu zou ik door de mensen om mij heen ook serieus genomen worden. Zo voelde het echt voor mij. Achteraf had ik daar zelf ook al heel veel in kunnen doen door eerlijker te laten zien waar ik allemaal mee worstelde. Maar ik had geen idee hoe ik dat moest doen. Ik voelde me zo kwetsbaar dat de enige vorm van controle was om te laten zien dat ik sterk was en bleef vechten.

Na de verzekeringsarts kom je bij de arbeidsdeskundige. Mijn ervaring daar was niet fijn. Een man die mij nog even mee wilde geven dat iedereen kon werken, tenzij je terminaal ziek was. Dus dat ik volledig afgekeurd was betekende niet dat ik niet kon werken in zijn ogen. De lading in dat gesprek was voelbaar. Hij had zelf een geamputeerde arm en ik voelde aan alles dat hij het niet eens was met het oordeel dat ik voor 80-100% afgekeurd was. Kwetsbaar en onzeker als je bent op zo’n moment komt alles binnen. Ik heb ook nooit gezegd dat ik niet kan werken en ik heb ook nooit een uitkering willen hebben op mijn 30^ste. Ik zat daar niet omdat ik het zo gezellig vond. Ik had verdorie 8 jaar gestudeerd om aan de slag te gaan als psycholoog. Dit was geen keuze. Het laat wel zien dat er overal oordelen op de loer liggen en dat je sterk in je schoenen moet staan om jezelf staande te houden. Zo sterk stond ik toen nog niet in mijn schoenen. Dat kwam later.

Mijn eigen bedrijf

Ergens had de arbeidsdeskundige in mijn geval wel gelijk. De manier waarop hij dat bracht verdiende absoluut geen schoonheidsprijs. Maar ik was het wel met hem eens. Nog voordat ik na 2 jaar gekeurd werd had ik al een plan liggen voor mijn eigen praktijk. Ik had namelijk gemerkt dat ik niet veel en lang kon zitten maar wel kon wandelen. En dus ook met cliënten zou kunnen wandelen. Zo stond ik een paar maanden na mijn afkeuring bij de Kamer van Koophandel om mijn eigen praktijk in te schijven. Dat is inmiddels ruim 5 jaar geleden. En het is de beste keuze die ik kon maken. Ik houd van werken, ik houd van mezelf uitdagen, ik geniet van het gevoel dat ik iets mag betekenen voor een ander. Dat ik dat niet bij een baas kon doen vanwege de onvoorspelbaarheid van mijn klachten, vanwege het vele zitten en de beperkte afwisseling wilde niet zeggen dat ik niet een eigen bedrijf kon starten waar ik dat allemaal veel beter voor mezelf kon regelen. Veel beter voor mezelf kon zorgen en mijn grenzen serieus kon nemen.

Zoeken naar de balans

Natuurlijk is het na het starten van een eigen bedrijf alsnog zoeken naar een goede balans. Je hebt niet ineens onder de knie wat voor jou een goede balans is tussen activiteiten en rust. Dat is bij iedere verandering in je leven zo, dus ook bij het starten van een eigen bedrijf. Daarnaast vind ik super veel leuk waardoor ik me daar ook weleens in kan verliezen. Hoe ik precies mijn draai gevonden heb in mijn bedrijf dat gaat te ver om hier nog te delen. Er valt zoveel te vertellen over het goed plannen, taken uitbesteden, nee zeggen, flexibiliteit behouden, prioriteiten stellen en focus houden…dan zou dit bericht erg lang worden. Voel je vrij om alle vragen te stellen die je hebt.

Plezier geeft energie

Ik doe wat ik ontzettend leuk vind, ik geniet van mijn werk en zou niet zonder willen. Ik begon dit artikel met de titel ‘Ik ben een leuker mens als ik werk’. En dat meen ik ook echt. Ik zou minder blij zijn als ik na mijn afkeuring geen nieuwe waardevolle invulling gevonden had. In mijn geval kon dat in werk maar het zou ook iets anders kunnen zijn. Maar ik heb het nodig om iets te doen waar ik mezelf in kan ontwikkelen, waar ik iets kan betekenen voor anderen, waar ik uitgedaagd word, waar ik mijn creativiteit in kwijt kan en waarin ik nieuwe dingen over mezelf kan ontdekken. Zo riep ik altijd dat ik niet creatief was terwijl ik nu creativiteit op een hele andere manier zie en inzet. Ik heb een eigen podcast opgezet, ik maak werkboeken, ik maak filmpjes, heb een eigen magazine, leer steeds meer technische aspecten van de online wereld en maakte, als kers op de taart, een eigen online groepsprogramma. In run een eigen bedrijf met alles wat daarbij komt kijken. En dat ik daar heel veel mensen mee mag helpen daar kan ik alleen maar ontzettend dankbaar voor zijn.

Iets loslaten, iets vastpakken

Ik geloof oprecht dat er in je leven iets in de plaats moet komen voor zaken die wegvielen. Je mag rouwen over dat wat wegviel, absoluut. Of dat nou je werk was, bepaalde taken, een hobby, een sport, sociale contacten of een toekomstbeeld. Maar ga dan ook de uitdaging aan om te zoeken naar nieuwe mogelijkheden. Wat kun je wel? Wat zijn je kwaliteiten? Wat vind je belangrijk in het leven? Wanneer kun jij trots zijn op jezelf? En schakel de juiste hulp in om ervoor te zorgen dat je de stappen kunt zetten die nodig zijn om een fijn en waardevol leven te hebben. Ondanks je klachten. Je hoeft het écht niet alleen te doen. Ik heb dat veel te lang gedaan en dat is het enige dat ik echt anders zou doen. En ik had genoeg hulp om me heen maar liet de mensen niet zien wat het allemaal écht met me deed en ik kan je vertellen, dan is het echt een eenzame strijd. Zo zonde.

Voel je vrij om een berichtje te sturen wanneer je vragen hebt of het gewoon fijn vindt als ik eens met je meedenk welke kant jij op wil in je leven mét chronische klachten.

Liefs Yvonne

Wil jij op de hoogte blijven van mijn laatste artikelen, nieuwtjes en tips? Meer informatie over leren omgaan met chronische klachten, zoals over chronisch ziek en werken? Schrijf je dan hieronder in en ontvang 1x per maand een leuke nieuwsbrief van mij: ja ik schrijf me in!