Chronisch ziek en dankbaarheid – door Mariska

Dankbaarheid

Even terug in de tijd

Vanaf mijn geboorte kamp ik met de aandoening cerebrale parese. Door zuurstofgebrek werd een deel van mijn hersenen beschadigt. Daardoor ontstond er een houdings- en bewegingsstoornis, die naarmate ik ouder word, steeds meer merkbaar is in pijn en verminderde belastbaarheid. Terwijl de jaren voorbij gleden, voelde ik mezelf steeds meer gebroken. Ik zag mensen om me heen die in mijn ogen het volle leven konden omarmen en ik moest door mijn chronische aandoening steeds een stapje terug doen. Ik kon nooit echt meedoen met het leven zoals mijn leeftijdsgenoten dat hadden. Ik werd boos en gefrustreerd. Ik wilde ertegen vechten. En zo raakte ik nog vermoeider dan ik al was.

Je hebt een keuze

Wat moest ik met mijn gebroken en gefrustreerde hart van mij? Ik had de keuze om het zo te laten en verbitterd te worden. Of ik kon me richten op de dingen die ik nog wel kon, en beter worden. De keuze was aan mij. Ik heb gekozen voor het laatste. Ik heb gekozen voor dankbaarheid. Ik heb ervoor gekozen om de lichtpuntjes in mijn leven te gaan verzamelen. Was dat makkelijk? Zeker niet. Het blijft een uitdaging. Ook nu nog. Ben ik nooit meer boos, verdrietig of gefrustreerd? Ik zou bijna zeggen: was dat maar waar? Maar ik heb een nieuwe weg gevonden waar ik mijn voeten op kan zetten als het leven zwaar is en de dagen grauw en donker zijn. Dat is het pad van dankbaarheid. Een smal pad soms. Moeilijk te vinden tussen al het struikgewas van pijn en vermoeidheid door. Maar ik kies ervoor om het pad steeds weer op te zoeken. Omdat het mijn leven lichter en leuker maakt.

Klein beginnen

Jaren geleden, toen mijn lichaam helemaal op was en ik helemaal opnieuw mijn grenzen moest leren kennen, begon ik met het bedenken van drie dingen om voor te danken per dag. Drie dingen die me blij maakten, midden in die donkere tijd. Geen grote dingen. Een kop thee, de lach van één van mijn kinderen of zelfs een nieuwe tandenborstel. Die dingen schreef ik op. Elke dag drie. En langzaam veranderde mijn kijkrichting. Ik was niet langer alleen maar gericht op mijn pijn en verdriet. Ik speurde naar dingen om dankbaar voor te zijn. De lichtpuntjes in mijn dagen. De dingen die me voorzichtig even lieten glimlachen.

Gewoon gaan proberen

Probeer het maar eens een poosje. En je zult merken dat langzaam je houding veranderd. Je gedachten worden gevuld met meer licht. Het is een beetje als het aansteken van een kaars in een donker kamer. Het lijkt heel klein, maar het licht van de kaars heft de diepste duisternis op. Zo is het ook met het zoeken naar dingen om dankbaar voor te zijn. Het helpt om de donkerheid te verjagen. Begin maar klein: sta bewust stil bij je kopje thee of koffie en kies ervoor om daar dankbaar voor te zijn. Kijk naar buiten en kies ervoor om dankbaar te zijn voor de zon. Je zult zien dat het bijna verslavend werkt en al snel zul je steeds meer dingen ontdekken die je laten glimlachen en waar je dankbaar voor kunt zijn. Ze helpen je de moeilijke dagen door.

Wat ik nog wel kan

Uiteindelijk leerde ik een stap verder te gaan. Ik leerde dankbaar te zijn voor de dingen die ik wel kan. Ik kan dan misschien geen hele dag op stap met de kinderen. Maar ik kan hen wel meenemen in de auto en ergens wat gaan drinken met een taartje erbij. De snoetjes boven die taartjes zijn goud waard. Ik kan mijn huishouden niet meer helemaal zelf doen, maar de was lukt me nog steeds. Daar ben ik dankbaar voor. En toen mijn zoon me op moederdag een kaart gaf met: ‘Bedankt dat je er altijd voor me bent en voor de was’ kon ik alleen maar dankbaar glimlachen.

Dankbaarheid verandert de richting waarin je kijkt. Het richt je ogen van je moeiten en verdriet op de dingen die je vreugde geven.

Het volle leven omarmen

De laatste en moeilijkste stap in dankbaarheid, is dankbaar zijn voor je aandoening. Ik had gedacht dat ik dat nooit zou kunnen. Maar soms, kan het me opeens heel even bekruipen. Omdat ik door mijn beperking gedwongen ben om langzaam te leven. Daardoor kan ik stil staan bij alle mooie kleine dingen die het leven mij biedt. Dingen die ik niet had opgemerkt als ik maar door had kunnen blijven rennen. Misschien is dat wel ten diepste: het leven ten volle omarmen.

Het is anders

Het is lang niet het leven wat ik mezelf in mijn jongere jaren had voorgesteld. En ja, daarom huil ik en rouw ik. Daarom ben ik soms nog steeds boos en verdrietig. Mijn aandoening voelt soms als een gerafelde scheur in mijn levensschilderij. Maar door voor dankbaarheid te kiezen, wordt die scheur een mogelijkheid om licht door te laten. Licht wat mij elke dag in de schoot wordt geworpen door de mooie dingen van het leven. Kleine dingen, met grote waarde.

Graag deel ik dit nog met jullie:

Jaren gaan steeds sneller
Als een wervelwind voorbij
De tijd zo vlug als water
Dat door mijn vingers heen verdwijnt
Wie kan mij bereiken
Als ik allang ben doorgerend
Waarom zou ik dan niet blijven
In de schoonheid van het moment
Kon het maar voor altijd blijven
Kon het maar voor altijd zijn
Kan ik dit moment omlijsten
voordat het met de wind verdwijnt

– Joke Buis –

Lieve groet,

Mariska