Welk voorbeeld geef jij aan je kinderen?

Welk voorbeeld geef jij aan je kinderen? Dat je altijd sterk moet zijn en door moet gaan? Of dat je je grens serieus neemt en voor jezelf zorgt?

Chronisch ziek en opvoeden

Een moeilijke afweging

Ik weet dat dit voor veel ouders met een chronische ziekte een moeilijke afweging is. Ik hoor veel ouders zeggen dat ze hun kinderen een onbezorgde jeugd willen geven. Ze niet willen belasten met de zorgen om een chronisch zieke ouder. Maar stiekem voelt en ziet een kind veel meer dan jij denkt. En ziet het dus ook dat daar over gezwegen wordt. Dat het iets is dat er niet mag zijn. Dat het dus ook zelf niet de gelegenheid krijgt om erover te praten, er vragen over te stellen.

Jij bent het voorbeeld

En nog belangrijker vind ik, het leert dus dat het goed is (want papa of mama doet dat ook!) om over je grenzen heen te gaan. Je doet je sterker voor dan je bent. Je zet een masker op. En laat daarmee zien aan je kind dat dat de manier is hoe je dat aanpakt. Jij bent het voorbeeld voor je kind. En als je daar even bij stilstaat en over nadenkt, wat is dan het voorbeeld dat jij aan je kinderen wil geven?

Een kind is een kind

En natuurlijk, een kind is geen volwassene, dus het is niet de bedoeling dat je alle ellende en je verdriet daar ventileert. Maar je kind een stukje meenemen zodat het weet wat er speelt. Dat er soms consequenties zijn omdat dingen niet kunnen. Maar dat jullie dat als gezin aan kunnen. De schouders er samen onder zetten. Zorgen dat het ondanks alles fijn is en dat iedereen daar een aandeel in heeft. En vooral ook mag hebben. Kinderen helpen graag, willen graag iets kunnen doen. Dus wanneer zij daarin iets kunnen betekenen is dat soms ook gewoon heel erg fijn voor ze.

Leer je kind wat belangrijk is

Leer je kind naar de mogelijkheden kijken. Flexibel te zijn wanner het tegenzit. Te praten over dat wat er speelt. Emoties daarover te uiten. Vragen te stellen. Voor elkaar te zorgen (tot op zekere hoogte). Dat zijn toch prachtige dingen om mee te geven in de opvoeding. In mijn ogen eigenlijk het allerbelangrijkste.

Als ik een keuze had

En natuurlijk, ik zou mijn bagage natuurlijk ook liever niet op het bordje van mijn dochters leggen. Voor mij is dit ook een puzzel. Maar ik ben inmiddels overtuigd (en zie ook het positieve resultaat) dat erover praten samen erg goed werkt en verbindend is. Ik deel al van jongs af aan met mijn kinderen wat mijn klachten zijn en wat ik daardoor niet kan. Leg uit dat het niet aan hen ligt. Dat ik het ook vervelend vind en graag dingen met ze onderneem. Zo leert een kind ook dat het dus niet zijn/haar schuld is. Leg uit maar altijd rekening houdend met de leeftijd van je kind. Pas de woorden en de inhoud daarop aan. Een kind geeft zelf ook vaak heel goed aan wanneer het weer genoeg is geweest en het weer wil spelen. Laat het er dan ook weer even bij, ook al was je verhaal nog niet klaar. Waarschijnlijk komt je kind er vanzelf weer een keer op terug of doet zich een nieuwe gelegenheid voor om het er over te hebben.

Voorbeeld uit de praktijk

Een paar dagen geleden had mijn dochtertje een behandeling en ik ging mee. Normaal blijft de ouder er altijd bij maar dat ging op dat moment echt niet met mijn rug. 2x een kwartier rijden en dan een uur zitten op slechte stoelen. Daar zou ik veel last van gaan hebben. Dus ik besprak het met mijn dochter (6 jaar). Vond ze het goed als ik het eerste half uurtje een wandeling zou maken? Ze voelde zich inmiddels erg vertrouwd met de behandelaar dus het voelde oké om dat van haar te vragen.

En zij snapte het.
En dan ben ik trots.
Hoe fijn is het als je dit niet van je kind hoeft te vragen…
Maar hoe ongelooflijk fijn is het als je dit van je kind kan vragen en ze daar heel bewust ja op zegt.

Chronisch ziek en ouderschap

Doe ik het goed?

Ik heb de wijsheid ook niet in pacht. Ik weet ook niet wat ze over 20 jaar tegen me zegt hierover. Maar ik doe wat goed voelt. Vinden ze dat altijd leuk? Nee. Ze zijn ook weleens boos dat iets niet kan. Zullen ze me er later dankbaar voor zijn omdat ze gezien hebben dat hun moeder kwetsbaar durft te zijn, het lef heeft om voor zichzelf te zorgen en voor zichzelf op durft te komen? Ik denk het wel. Ik hoop het in ieder geval wel. Ik laat in ieder geval zien dat ze haar grenzen serieus mag nemen. We naar elkaar geen masker op hoeven zetten. Je voor jezelf mag zorgen. Hulp mag vragen. En voor mij zijn dat hele belangrijke dingen in de opvoeding.

Meer over chronisch ziek en opvoeding

Wil je meer horen over dit onderwerp? Luister dan de podcastaflevering waar ik in gesprek ging met Josien Groot (gz-psycholoog) en Miriam Smit – Vuijk (communicatie adviseur) over communiceren met je kinderen wanneer je als ouder chronisch ziek bent. >> https://app.springcast.fm/player/e/31873/00d664/springcast