Wie ben ik nog, nu ik chronisch ziek ben? Over identiteit, verlies en jezelf terugvinden

In dit blog deel ik waarom ik de online themaweek ‘Chronisch ziek en zelfbeeld’ organiseer. Waarom dit thema mij raakt en waarom ik het jou gun om ermee aan de slag te gaan.

Ik was altijd fanatiek, ondernemend, ambitieus. Dat zat er al vroeg in. Als kind genoot ik van een stevige pot voetbal, op het iets te fanatieke af. 😉 Ik hield ervan om doelen te stellen en daar hard voor te werken. Twee studies deed ik achter elkaar: eerst 4 jaar Sociaal Pedagogische Hulpverlening en daarna nog vier jaar Psychologie aan de universiteit. Tussendoor deed ik vrijwilligerswerk, hielp ik bij symposia, volgde ik extra cursussen. Ik wilde leren, ontdekken, groeien. Mensen ontmoeten, nieuwe plekken zien, mezelf uitdagen.

Als chronisch ziek zijn je toekomstplan doorkruist

Stiekem stippel je dan een pad uit. Een mooie baan als psycholoog, solliciteren op opleidingsplekken, verder specialiseren. Tot opeens alles stilviel.

Mijn pijnklachten, die al speelden sinds de tweede helft van mijn studie, werden erger en erger. Ik viel uit. Revalideerde twee keer. Maar ik kwam niet terug. En op mijn 30ste werd ik volledig afgekeurd.

Weg dromen. Weg toekomstplan. Weg ambitie.

En toen bleef die ene vraag over: Wie ben ik dan nog?

Natuurlijk wist ik ergens wel: ik ben nog steeds evenveel waard. Mensen houden nog steeds van me. Maar als jij ook in zo’n situatie zit, dan weet je: weten is iets anders dan voelen. Je kunt niet meer meepraten, hebt geen antwoord op de vraag: “Wat doe jij eigenlijk?”. En dat schuurt, doet pijn.

Zelfbeeld en werk: wat als je geen antwoord meer hebt op ‘wat doe jij?’

Ik vond gelukkig vrij snel een nieuw pad: het starten van mijn eigen praktijk. Maar ook daarin was het zoeken: Hoe geef ik vorm aan mijn werk, als mijn lijf niet meewerkt? Hoe volg ik mijn passie, met de ene voet op het gaspedaal en de andere op de rem?

Wie ben ik? Wie was ik? Wie kan ik nog zijn?

Het was een zoektocht! En dan heb ik het hier nog alleen maar over werk. Maar zelfbeeld is natuurlijk veel breder dan dat.

Wat als je ook verandert als partner en moeder?

Ik was niet meer de partner waar mijn man ooit verliefd op werd. We konden niet meer samen wandelen, reizen, naar festivals, van alles ondernemen zoals we dat deden. Sommige gezamenlijke dromen en een aantal van zijn dromen verdwenen in de prullenbak. En dat deed pijn. Ik voelde schuldgevoel, verdriet, rouw. En angst voor de toekomst.

Ik kon ook niet de moeder zijn die ik altijd had willen zijn. Actief, energiek, vol ideeën. In voor gekke acties, open huis, kinderen over de vloer. De speeltuin om de hoek was vaak al teveel. En dan was het kwartetten op de bank, als het lukte.

Ik voelde me tekortschieten. Voelde me schuldig en schaamde me.
Alle rollen veranderden. Partner, moeder, dochter, vriendin, buurvrouw, die moeder op het schoolplein, alles moest opnieuw ingevuld worden.

Wie ben ik nu? En wie wil ik zijn?

Hoe verhoud je je tot wie je was?
Tot wie je bent geworden?
En wie kun je met dát gegeven zijn?

De kern van je rol opnieuw ontdekken

Wat mij hielp, was onderzoeken wat voor mij de kern was van mijn rollen.

Wat vind ik écht belangrijk als partner? Als moeder? Als vriendin of dochter?
Als ik alle verwachtingen loslaat, alle lagen afpel: waar sta ik dan voor?
Wat hoop ik dat mensen van mij herinneren? Hoe wil ik dat ze mij zien?

En ook: hoe wil ik in het leven staan?

Wat bleef er over van mijn kern?

De uitkomst?
Ik bleek verrassend veel van die kern nog steeds te kunnen.
Zelfs al lag ik grotendeels plat.

Ik wilde dat mijn kinderen zich gezien voelden, dat ik er écht voor ze zou zijn als ze het moeilijk hadden. Dat ze leerden zichzelf te zijn en goed voor zichzelf te zorgen. En laat dat nou precies zijn waar ik, juist door mijn klachten, ineens een krachtig voorbeeld in kon zijn, in zelfzorg en het bewaken van mijn grenzen. 😉

Ik wilde dat mijn man en ik samen konden blijven genieten. Verbonden blijven. Niet in wat niet meer kon, maar juist in wat wél kon. Denken in mogelijkheden werd onze tweede natuur. Genieten van het kleine, het echte, het nu.

Leven met chronische klachten vraagt nieuwe vaardigheden

Langzaam vond ik puzzelstukjes terug.
Wie kan ik zijn, ook al heb ik deze klachten?
Wie wil ik zijn in dit leven, nu het anders loopt dan ik had gedacht?

En dan komen er andere vragen:
Wat wil ik? Waar word ik blij van?

Om daarop te antwoorden en daar ook naar te léven, had ik vaardigheden te ontwikkelen.

Grenzen aangeven, zodat er energie overblijft voor wat ik belangrijk vind.
Rouwen om wat ik moest loslaten zodat ik niet steeds blijf verlangen naar iets dat niet meer kan.
Hulp vragen, ook als dat spannend is.
Mijn masker afzetten, zodat anderen kunnen zien hoe het écht met me gaat en ik hun hulp ook kan ontvangen.
Opnieuw ontdekken wat mijn kwaliteiten zijn.
Bepalen wat ik belangrijk vind.
Kiezen voor mezelf, ook als dat schuldgevoel oplevert.

Want anders blijf je hangen in oude patronen.

Jezelf terugvinden met vallen en opstaan

En dus… is er werk aan de winkel.
Mooi werk. Intens werk. Waardevol werk.

Met vallen en opstaan, steeds weer een puzzelstukje vinden.
Langzaam dichter bij jezelf komen.
Weer van jezelf gaan houden.
En vandaaruit:

Jezelf een mooi leven gunnen.
Ook mét chronische klachten.

Daarom organiseer ik de themaweek Chronisch ziek en zelfbeeld

Omdat ik weet hoe lastig het is.
Omdat ik weet hoe nodig het is.
En omdat ik jou zo ongelooflijk gun dat je jezelf weer terugvindt.

Doe je mee?

Deze week gaan we met al die thema’s aan de slag.
Van rouw tot grenzen.
Van zelfliefde tot zingeving.
Van zelfzorg tot durven dromen.

Superleuk als je meedoet.
De themaweek Chronisch ziek en zelfbeeld is gratis. Het is van 23 t/m 27 juni.
Met podcasts, live sessies, opdrachten en inspiratie.
Alles op jouw tempo.
Je bent van harte welkom!

Je kunt je hier inschrijven:

Aanmelden themaweek Chronisch ziek en zelfbeeld

En dan natuurlijk een vraag aan jou:
Herken jij iets van mijn verhaal? Welke vraag over jezelf of je leven houdt je op dit moment bezig? Laat het hieronder weten, ik lees graag met je mee.