Chronische rouw om chronische klachten zit overal

Rouw jij? Heel vaak koppelen we het aan de dood. Aan iemand verliezen. Maar wat als de verliezen in jezelf zitten? In delen van jezelf die je kwijt bent of in activiteiten die je niet meer kunt. Toen ik nog volop in de zoektocht zat van het om leren gaan met mijn chronische pijnklachten vertelde niemand mij dat er zoiets bestond. Ik had er geen idee van. Natuurlijk voelde ik wel de pijn maar je kunt het moeilijk beschrijven als je niet weet wat het is. En leg het dan maar eens aan je omgeving uit wat je nou precies voelt.

Chronische rouw om chronische klachten zit overal

Chronische rouwen om verlies van gezondheid (en alle consequenties die daar dan bij horen).

Inmiddels weet ik dus wel beter. Ik weet ook dat die rouw niet alleen maar komt op moeilijke, donkere momenten. Momenten dat je er een soort van op voorbereid bent, want het past bij hoe je je voelt. Nee, ik ervaar het juist ook bij leuke activiteiten of momenten dat ik mij eigenlijk heel erg goed voel. Omdat om die momenten soms een klein zwart randje zit. Ik neem je even mee in een paar voorbeelden…

Het gaat heel goed

Ik heb een pittig jaar gehad na mijn rugoperatie maar het gaat nu goed met mij. Fysiek zet ik goede stappen en is er een stijgende lijn. Dat heeft natuurlijk positieve invloed op mijn gezin en alles dat we samen kunnen doen. Het heeft positieve invloed op mijn humeur, op mijn geduld, op mijn energie. Daarnaast gaat het goed met mijn praktijk en ik ben met leuke dingen bezig. Allemaal helemaal prima dus. En toch komt daar soms rouw om de hoek kijken. Toevallig de laatste week een paar keer.

Voetbal, dat wil ik ook

We zaten op een verjaardag vorige week en ik hoorde daar dat mijn broer en zwager beide weer gestart waren met voetballen. Afgelopen vrijdag begon mijn man ook weer met zaalvoetbal en kwam ontzettend enthousiast terug. Ik gun het ze allemaal natuurlijk super erg. En toch deed het mij ook pijn. Wie mij een beetje kent weet dat voetbal mijn lust en mijn leven was. Van mijn 5^e levensjaar tot mijn rugklachten abrupt op mijn 23^ste roet in het eten gooide en ik moest stoppen. Meestal ben ik er oké mee maar nu deed het weer even pijn. En dat mag er dan ook zijn.

Zelf de eindtijd bepalen

Zaterdag hadden we een feestje bij de buren. Super leuk bandje speelde er. Echt écht genieten vind ik dat. Ik wilde ook helemaal niet naar huis. Vroeger was ik iemand die graag tot het laatste bleef. Maar het was genoeg voor mijn rug. Enerzijds ben ik dan super blij met het leuke feestje dat we hadden. Dankbaar dat dit alweer kan. En toch knaagde nu ook een beetje de confrontatie dat ik naar huis moest terwijl ik dat nog helemaal niet wilde. Ik had nog veel langer willen blijven. Op z’n minst zelf willen kiezen wanneer ik naar huis zou gaan. Het feit dat het geen keuze is maakt het dan soms extra zwaar. Herken je dat?

Wanneer je graag wil maar niet kunt helpen

De scholen zijn weer begonnen. En zo kwam er ook een inschrijflijst voor hulpouders gedurende het jaar. Toen ik nog geen kinderen had dacht ik dat ik zo’n moeder zou zijn die overal bij zou helpen. Even daar bij springen. Even dat meepikken. Nou wilde ik tegelijkertijd ook heel graag carrière maken dus overal bij zijn was hem waarschijnlijk toch niet geworden. Maar op dit moment lukt het nog helemaal niet om ergens te helpen. Terwijl mijn dochter zo graag heeft dat ik een keer mee ga op een schooluitje want alle ouders doen dat.

Zo voelt dat natuurlijk al snel voor een kind. Maar ergens raakt het mij natuurlijk wel. Want ik zou het ook graag willen. Helaas kan ik nu nog helemaal niet zeggen hoe ik er over een paar maanden bij zit en wat dan wel en niet lukt. Ik zie ook echt wel de positieve kant dat ik wellicht volgend jaar wél kan helpen. Maar nu vond ik het even een momentje. Een teleurstelling. Willen voldoen aan iets wat (nog) niet gaat. En dat dus moeten loslaten. Het ergens anders in zoeken en weer teruggaan naar de kern van een goede moeder zijn. Nee dat komt niet neer op meehelpen op school. En tegelijkertijd er even verdrietig om mogen voelen, even rouwen.

Chronische rouw; niet wegrelativeren

Los van elkaar zouden deze dingen waarschijnlijk zo rot niet geweest zijn maar als er dan meerdere confronterende dingen in een paar dagen gebeuren dan kan het nog zo goed gaan en dan kan de chronische rouw hamer zomaar voorbijkomen. Daarnaast kan het natuurlijk ook even ontzettend slecht gaan en dat je de hele dag door stilstaat bij wat je verloren bent of wat je mist. Dat je terug wil naar hoe het was. Terug wil naar wie je was. Dat is helemaal niet gek. Maar het kan dus beide. En met deze situaties wil ik je meegeven dat je je niet schuldig hoeft te voelen als je ergens verdrietig om bent terwijl het eigenlijk best goed gaat. Dat je je gevoel niet hoeft weg te relativeren omdat je niets te klagen hebt. Omdat het toch al zoveel beter gaat. En je daar vooral heel blij mee moet zijn.

Daar geloof ik niet zo in. Het mag naast elkaar staan. Er beide zijn. Jij met al je gevoelens.

Wil jij op de hoogte blijven van mijn laatste artikelen, nieuwtjes en tips? Meer informatie over leren omgaan met chronische klachten, zoals over chronische rouw? Schrijf je dan hieronder in en ontvang 1x per maand een leuke nieuwsbrief van mij: ja ik schrijf me in!