Gastblog themamaand: Antoinette Derksen

Kindvrij leven

Momenteel zit ik op een leeftijd, 32 jaar, waarbij vrienden en collega’s zwanger (willen) worden, kinderen krijgen of jonge kinderen hebben. Ook ben ik vorig jaar voor het eerst tante geworden. Kinderen krijgen, ouder worden en zijn, leeft momenteel veel om ons heen. Zeker ook nu we een paar jaar geleden in een vinex-wijk zijn gaan wonen, waar spelende kinderen het dagelijkse straatbeeld zijn. Wij, mijn man en ik, hebben een huisje, een boompje en beestje (twee katten) en we zijn kindvrij.

Kindvrij of kinderloos

De keuze voor een kindvrij leven is al heel wat jaar geleden gemaakt en is nauwelijks nog onderwerp van gesprek. Maar wanneer we spreken over onze keuze hebben we het altijd over kindvrij en niet over kinderloos. Kinderloos brengt een gevoel van verlies en onvrijwilligheid met zich mee. Zo is het voor ons niet. Ik had nooit de droom of drang gehad om moeder te worden. Toen ik een relatie kreeg met nu mijn man kwamen we al snel op het onderwerp wel of geen kinderen. Of eigenlijk op het onderwerp geen kinderen.

‘Je hoeft het niet alleen te doen…’

Mijn man heeft een vorm van autisme en is gebaad bij structuur. Na een half uur op visite zijn bij zijn twee nichtjes loopt de chaos in zijn hoofd zo hoog op, dat hij weg moet. Wat als de chaos zo groot is en je ook nog eens de verantwoordelijkheid draagt en je dus niet weg kan lopen?! Dit hebben we weleens besproken met vrienden. Een vaak gegeven antwoord is: ‘Je bent met zijn tweeën, je hoeft het niet alleen te doen. De ander kan bijspringen’. Dat is leuk gezegd. In dit verhaal ben ik de ander en ik kan niet altijd bijspringen. Vanwege onder andere mijn reuma kan ik niet a la minute bijspringen, hoe graag ik dat ook zou willen. Bijspringen zou betekenen dat ik (soms) over mijn grenzen heen zou moeten gaan en wanneer houdt dat op? Wanneer mijn man een slechte periode heeft (en dat kan maanden duren), kan hij bij het geringste al de gedachten hebben dat hij ver weg moet van de prikkel. Hij zou verjaagd worden uit zijn eigen huis. Ik zou de verantwoordelijkheid moeten dragen van het gehele ouderschap. Dat wil ik niet.

Ik kies voor mijn relatie

Ik weet zeker dat ik een goede moeder zou zijn. Maar ik kies voor mij en voor mijn relatie met mijn man. Dat betekent geen kinderen. Waarom geen kinderen? Ik wil niet opgeven wat ik heb: de lang gezochte balans in mijn leven. Ik kan eindelijk dingen doen die ik leuk vind en daarnaast werken en een sociaal leven hebben. Jaren lang heb ik hiermee geworsteld en ik wil dit niet opgeven. Ik heb een man waar ik van houd en andersom. Ik geniet van het leven, het leven is mooi. Ik wil dit niet opgeven.

Egoïstische keuze?!

In het begin kreeg ik het gevoel dat ik iets deed wat niet hoorde. De keuze voelde egoïstisch. Twee jaar geleden kwam deze gedachte opnieuw opborrelen. Dit gebeurde naar aanleiding van een miskraam van een vriendin. Sommige mensen willen heel graag kinderen en die krijgen ze niet. Ik ben mij daar bewust van. Maar ik heb geleerd om te denken vanuit mijzelf. ‘Ja, sommigen mensen willen heel graag kinderen en bij sommigen is dat niet gegund. Dat is droevig, maar ik sta daar los van.’

Een keuze voor het leven

Ondanks dat ik nooit de droom had om moeder te worden, raakte de keuze mij wel van binnen. Het is een keuze voor het leven, voor mijn toekomst. Natuurlijk stelde ik mij de vraag of het wel de juiste keuze is. Door het durven om hierover na te denken werd ik mij bewust dat ik ook hier kon bepalen wat ik wil en doe. Mijn reuma heeft lang een ijzeren greep op mijn leven gehad. Toen ik ben gaan inzien dat ik mijn leven bepaal en niet de reuma, werd ‘alles’ beter. Hier was hetzelfde aan de hand. Ik bepaal, het is mijn leven, mijn toekomst. Wat anderen denken, vinden of zeggen (of wat ik denk dat anderen denken en vinden) doet er niet toe.

‘Er is nooit meer over gesproken…’

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik mijn moeder vertelde dat mijn man, toentertijd vriend, en ik geen kinderen willen. Ze gaf aan dat ze dat erg jammer vond, maar dat het onze keuze is. De blik in haar ogen verried een schok en een groot verlies. Die blik raakte mij en vertaalde ik naar het idee dat ik mijn moeder van het omaschap had beroofd. Dit idee is inmiddels verwatert en toch roept de herinnering nu tranen op. Waar komen die tranen vandaan? Het is niet het beroven van een toekomstpad van mijn moeder, het is het begrip dat ik nooit gekregen heb voor onze keuze. Na mijn mededeling over het niet nemen van kinderen, is er nooit meer over gesproken.

Kiezen voor je eigen pad

Vorig jaar zijn goede vrienden van ons voor het eerst ouder geworden. Tijdens de kraamvisite hadden we het over hoe erg mensen vasthouden aan het beeld en het idee van kinderen moeten krijgen en het moeten hebben van een gezin. De vriendin vertelde dat na een paar maanden een collega vroeg wanneer de tweede zou gaan komen. Toevallig is de zus van deze vriendin ook zwanger. Ze hebben al een jongetje en nu waren ze in verwachting van een meisje. De moeder van de vriendin en zus zei: ‘Met een meisje erbij is jullie gezin echt compleet’. De vriendin raaskalde al: ‘Hoezo compleet? Dus wij zijn niet compleet?’ Dat liet mij inzien dat we het nooit goed kunnen doen. Nee, beter gezegd; het liet mij inzien dat we het juist goed doen wanneer we kiezen vanuit ons zelf. Dat huisje, boompje, beestje is leuk, maar doe het gewoon op jouw manier. Dat heeft niks te maken met het afwijken van het gebaande pad. Het juist kiezen voor jouw eigen pad. Dat is toch veel belangrijker?!

Mijn man en ik zijn kindvrij en dat is prima. Dat kan, dat mag. Net zoals het hebben van een gezin met één kind, of twee kinderen, of vijf! Een kind in je eentje opvoeden… Het is allemaal prima.