Gastblog themamaand: Katyana van Delft

Chronisch ziek zijn en een kinderwens hebben

Hebben we door de chronische klachten getwijfeld over onze kinderwens?

Jazeker, ik heb op mijn 30e een ongeluk gehad en was toen al 4 jaar samen met mijn vriend. De volgende stap zat er aan te komen maar toen werd dat nogal in de war geschopt door mijn ongeval en de klachten (NAH) die maar niet over gingen. Doordat mijn leven, maar ook zijn leven, op zijn kop stonden en we niet wisten of en wanneer ik me weer beter zou voelen hebben we onze kinderwens onhold gezet. Alle focus ging naar mijn herstel. Tussentijds hebben we het er wel over gehad maar we hoopte beide dat de situatie nog zou verbeteren zodat er een beter basis zou zijn voor een eventuele kleine. Na 3 jaar ben ik volledig afgekeurd en was ik nog steeds bezig met het zoeken naar mogelijkheden om verder te herstellen. Tot op heden heb ik nog steeds last van een aantal chronische klachten. Doordat ik erg snel overprikkeld ben door geluiden, druktes en licht ben ik best wel beperkt in de dingen die ik op een dag kan doen en heb ik veel rust momenten nodig. Na 4 jaar ben ik op advies van de arts gestopt met de pil, hierdoor kwam het gesprek over onze kinderwens weer op tafel. Mijn situatie was op dit moment stabiel en ik had een manier gevonden om zinvol mijn leven in te delen zonder dat ik te veel van me zelf vroeg. We hebben toen besloten er voor te gaan maar er geen druk of focus op te leggen. Als het gebeurd is het fijn maar als het niet lukt dan hebben we er ook vrede mee.

Onze twijfels zijn/waren:

– Kan ik (als moeder zijnde) wel goed genoeg voor mijn kind zorgen? Kan ik hem/haar wel genoeg aandacht geven die het verdiend.
– Zullen mijn klachten toenemen wanneer ik de verantwoordelijkheid van een kind erbij krijg?
– Kan Tim het wel aan, een drukke baan, zorgen voor een kind maar ook regelmatig zorgen voor mij?
– Kunnen we het financieel wel aan? Ik heb een WIA uitkering dus mijn inkomen is aanzienlijk gedaald.
– Zal het kindje wel goed genoeg groeien tijdens de zwangerschap.
– Is het raar als we opvang regelen ondanks dat ik niet werk en dus thuis ben?

Heb je vrede met jullie keuze?

Circa 4 maanden na het stoppen met de pil bleek ik zwanger te zijn. Dit was voor ons best wel een verrassing, maar ook een bevestiging dat mijn lijf toch goed genoeg werkt om zwanger te raken. Tim was vanaf moment 1 super blij en had er alle vertrouwen in dat we dit samen goed zullen redden. Maar ikzelf had juist heel veel onzekerheden of ik het wel aan zou kunnen. De combi hormonen, mijn onzekerheden en twijfels was niet erg fijn 😉 Vanaf het eerste moment dat ik bij de verloskundige kwam heb ik dit aangegeven en ben ook direct naar de huisarts gegaan. Ik vind het super belangrijk hier psychologische hulp bij te krijgen. Inmiddels heb ik een doorverwijzing naar de POP poli waar ze zwangere vrouwen met psychische en/of psychiatrische klachten begeleiden. De begeleiding loopt tot circa een jaar naar de bevalling als dat nodig is. Naarmate de weken verstreken voelde ik steeds meer het vertrouwen opbouwen. Tim en ik hebben uren gepraat over hoe we de zwangerschap, bevalling, kraamperiode en daarna voor ons zien (hulp, pijnbestrijding, cursussen, boeken etc). Dus ja we hebben absoluut vrede met onze keuze er toch voor te gaan en zijn hartstikke blij! En natuurlijk blijft het ook ontzettend spannend. Maar ik heb vertrouwen in de hulp die ik gezocht heb en weet dat Tim en ik ons kind goed zullen opvoeden.

Zijn er artsen geweest die daar een advies over uitgesproken hebben?

Met alle hulpverleners waar ik mee gesproken heb was er 1 ding gemeen, allemaal zeiden ze dat het het ouderschap een mogelijkheid zou zijn ondanks mijn beperkingen. Uiteraard zeiden ze er wel bij dat het niet makkelijk zou zijn maar dat er genoeg aanpassingen en hulp beschikbaar is om je kind(eren) goed op te kunnen voeden. Achteraf heeft dit me goed gedaan, de voornaamste twijfel zit/zat bij mezelf. Als er daarnaast ook andere hulpverleners waren geweest die het me afgeraden zouden hebben dan weet ik niet op wat voor punt we nu hadden gestaan.

Partner en omgeving?

Mijn partner en ik zijn in de afgelopen jaren een steeds beter team geworden. Hij is vaak de eerste die aan me ziet of merkt dat ik rust nodig heb. Daar helpt hij me dan actief bij door dit bij me aan te geven en alvast een oplossing te geven. Bijv. Als we ergens op bezoek zijn en het is er erg druk, ‘ik zie aan je dat het te veel voor je wordt, zullen we over 10 minuten naar huis gaan? Dan kun je ff lekker in bad om bij te komen’. Hij heeft het altijd bij het rechte eind op dit soort momenten. Dus ik ben er van overtuigd dat hij dit ook zal opmerken als we een nieuwe fase met een baby in gaan. Het fijne is dat we het hier goed over kunnen hebben. Ik spreek uit wat ik lastig vind, wat ik aan kan en waar mijn grenzen liggen. Samen kijken we dan hoe we de dag dan eventueel moeten her plannen. Het gaat vaak maar om kleine aanpassingen voor hem maar voor mij zijn deze dan erg belangrijk. Om een voorbeeld te geven: het werken op een laptop is voor mij mega belastend, wanneer ik op een ‘slechte dag’ toch wat mail moet beantwoorden die niet kan wachten dan doet hij dat voor me. Ik zit er dan naast en zeg wat ie moet typen. Voor hem is dit een klusje van niks, voor mij maakt het een groot verschil. Andersom vind hij het bijv. lastig om na een drukke werkdag nog te koken. Ik vind dit daarentegen geen probleem, dus die taak neem ik op me. Op deze manier helpen we elkaar 🙂

Leerpunten voor de komende periode

De afgelopen jaren heb ik oa tijdens mijn revalidatietraject geleerd dat mijn hoofd en lijf het beste werken als ik een weekplanning heb met een duidelijke structuur en vaste onderdelen. Er zijn een aantal dingen die belangrijk voor me zijn om een dag/week goed door te komen. Ik weet inmiddels dus waar ik goed en slecht op ga. Wanneer de baby er eenmaal is zal mijn eigen weekplanning nogal gaan veranderen. Waar ik nu nog alles zelf kan bepalen zal de baby die rol voor een groot gedeelte overnemen 😉

Er zijn een aantal dingen die belangrijk zijn voor mij om alvast rekening mee te houden en misschien al zelfs wat mee te oefenen:
– Self care, momenten in blijven plannen waarop ik de dingen kan doen die goed zijn voor me (sporten, luisterboek, in bad gaan, wandelen, slaap etc.)
– Lief zijn voor mezelf, niet te streng zijn. Go with the flow
– Hulp inschakelen, goed blijven voelen waar mijn grenzen liggen en op tijd hulp inschakelen als ik dat nodig heb.
– Controle los laten,  er gaat een hele hoop veranderen dus het is onmogelijk om direct te weten hoe alles moet.
– Weten dat je misschien over grenzen gaat maar daar van leert!
– Nieuwe structuur gaan ontwikkelen naarmate de baby geboren is en ouder wordt.

Uiteraard hebben al deze punten ook betrekking op Tim, dus samen zullen we een nieuwe manier van fijn en gelukkig leven gaan creëren.  Tot nu toe heb ik maar zeer beperkt info gevonden op internet over het hebben van kinderen als je chronisch ziek bent. Het lijkt me ontzettend waardevol om contacten op te bouwen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten en waarmee je tips en tricks kan uitwisselen.