Blog

Blog

Gastblog themamaand: Rachelle

Foto_Rachelle_aangepast

Je kinderwens permanent weggooien

Je kinderwens in de koelkast zetten – dat is iets wat veel mensen doen en een keuze die veel mensen maken. Dat is ook niet zo heel erg spannend of speciaal – veel hebben er op een bepaald punt in hun leven nog niet de tijd of de ruimte voor. Willen eerst hun carrière opbouwen (en geef ze eens ongelijk, want zo goedkoop is het leven niet meer) voordat ze aan kinderen beginnen. Dat is toch iets waar je je dik voor in de schulden hebt geholpen destijds bij DUO – om een leuke baan eraan over te houden en voldoening uit je werk te halen door telkens weer een trap omhoog te gaan bij de grote jongens op kantoor. En echt, ik snap dat helemaal. Ik kan me voorstellen dat dit namelijk wat sarcastisch uit de hoek kan komen maar dit meen ik dus serieus; ik heb absoluut enorm veel bewondering voor een ieder die zich een weg omhoog knokt en zijn doelen kan bereiken.

Huisje, boompje, beestje

Daarnaast is er nog een stukje ‘stabiliteit’. En dan hebben we het niet over je gewrichten die zo wiebelig zijn als een pudding, je emotionele staat van zijn op de dagen dat je weer eens geen hol kan, maar stabiliteit in het leven. Huisje, boompje, beestje. Dat afgezaagde gebeuren waar we allemaal stiekem naar verlangen. Maar in de huidige tijd kan dat dus zomaar tot je 35e duren, want inmiddels is een huis kopen er totaal niet meer bij en ik kan toch niet de enige zijn die alles andersom heeft gedaan (kind – huis – trouwen). Maar dat stukje stabiliteit, dat is ook iets waar we ons allemaal in kunnen en wederom – dat is iets waar je zelf voor kan kiezen en waar je zelf de regie over hebt.

Noodgedwongen de rammelfunctie uitzetten

Maar dan is er ook een stukje met betrekking tot je kinderwens waar je geen invloed op hebt. Als je lijf het opgeeft bijvoorbeeld. Dan moet je kinderwens misschien wel in de koelkast. Even afkoelen, even de rammelfunctie uitzetten op de eierstokken. Misschien moet er eerst nog wat gesleuteld worden aan je lijf. Want kinderen maken is topsport. Oke, wacht… Voordat alle mannen denken dat ze echt een olympische prestatie hebben neergezet… Dat stukje maken bedoel ik dus niet. Maar een kind laten groeien – dat is topsport voor je lijf. Dan is het handig als dat een goede start kan hebben. Er is niemand die 100 meter kan sprinten met 20 frikandellen en 4 bier in z’n mik, zonder de trainen. Trainen op het sprinten bedoel ik dan trouwens. Dat met die frikandellen dat geloof ik wel.

Permanent deleten

Maar er zijn ook een hele hoop mensen die hun kinderwens permanent moeten weggooien. Not gonna happen. Of hun tweede kinderwens (derde, vierde, negende…) permanent weg moeten gooien. En laten we het even hebben over die onvervulde kinderwens. Want dat kan voelen alsof je zo keihard gestraft wordt… Voor iets waar je niet eens wat aan kan doen. Iets dat heel oneerlijk voelt. Oneerlijk is, trouwens ook. Je hebt al niet gevraagd om een lijf wat al een keer geopend is (bij Coolblue noemen ze dat heel lief Tweedekans artikelen, maar you don’t fool me! Jouw lijf kreeg niet eens een eerste kans!), maar vervolgens heb je ook niet gevraagd om ongewenst kinderloos te zijn, te blijven, of om je kinderwens niet uit te mogen breiden.

Je kind of je lijf?

Maar als chronisch zieke moet je soms keuzes maken. Nou moet je de hele dag al keuzes maken; ga ik vandaag de was doen? Of ga ik een stukje wandelen? Als ik dit voedsel eet, komt het er dan allemaal uit morgen? Ga ik dan 3 dagen out? Als ik een kop koffie teveel drink, gaat m’n hart dan heel raar doen? Keuzes die je al moet maken en uiteindelijk op de automatische piloot kan maken – je denkt er eigenlijk niet eens meer bij na. Maar die kinderwens – dat is een keuze die niet eerlijk is om te moeten maken. Maar als de keuze is tussen een kind, of je eigen lijf nog verder kapot te maken… Hoeveel keus heb je dan? Die keuze is wel enorm intens en kan heel erg veel pijn doen. Ongeacht of je al een kind, twee kinderen, of geen kind hebt. Want het is een keus die jij eigenlijk niet zelf hebt gemaakt, maar die voor jou is gemaakt. Door dat Tweedekans lichaam wat je hebt gekregen.

Goedbedoelde vragen

Niks niet in de koelkast, maar gewoon in de ondergrondse container dus, die kinderwens. Dus laten we eens niet vragen ‘en, wanneer komt er een baby?’ of ‘en, wanneer komt de tweede?’ – maar vraag gewoon eens hoe het met elkaar gaat. En weet je dat iemand ziek is? Vraag eens naar de ziekte. En wees daar eens oprecht in. ‘Wat betekent jouw ziekte voor jou?’ Het is zo’n simpele vraag – maar dat is ‘En, wanneer komt er een (tweede) kleine?’ ook. Alleen doet die laatste vraag vaak onmenselijk veel pijn, terwijl vragen naar wat het ziek zijn voor diegene als persoon doet, veel meer empathie toont. En vaak krijg je dan ook antwoord op de vraag die je niet stelt. Want je kan zelf de puntjes wel invullen als je iemand hoort vertellen wat het ziek zijn betekent voor diegene.

Tweedekans lijf

Voor alle vrouwen die door hun Tweedekans lijf geen moeder kunnen worden; jullie zijn sterk. Je hoofd is sterker dan je lijf, en dat maakt jou een prachtig, waardevol mens. Voor alle vrouwen die al een kind of meerdere kinderen hebben, maar er graag meer hadden willen krijgen; dat doet net zoveel pijn en die pijn is intens. En nee, het is geen troost dat je er ‘al’ een of meer hebt gekregen. Weer dat stomme Tweedekans lijf wat iets in jouw leven heeft besloten waar je zelf geen invloed op hebt. Ik ben zo’n moeder van de tweede categorie. Mijn tweede kind gaat er nooit komen. Mijn biologische klok daarentegen heeft besloten dat het nu tijd is voor een tweede kindje. Ik kan je vertellen dat dat een verschrikking is. Mijn hoofd weet dat dat tweede kindje er niet gaat komen. Kan wel, maar wil ik het risico lopen dat ik ze dan niet op zie groeien? I Don’t Effing Think So. Maar ja – mijn lijf zegt “broedseizoen is begonnen”. Tot aan nachtmerries aan toe, levensechte dromen, waarbij ik ’s morgens echt even aan m’n buik moet voelen dat er echt, echt, echt, heel erg echt, geen kindje in zit. Leuk hoor, dat broedseizoen. Maar iedere keer als ik ongesteld ben geworden ben ik gewoon teleurgesteld in m’n eigen lijf. Of dat niet even op magische wijze een baby kan laten groeien. Oh, en als we dan toch bezig zijn… Kunnen die hartkleppen zichzelf niet even repareren?

Maar lieverkoekjes worden niet gebakken. Baby’s worden hier niet meer geboren. En mijn lijf wordt niet meer beter. Gelukkig is er niks mis met mijn talent om alles bagger te vinden, te bekritiseren en hard om mezelf te lachen. Want wie kan er nou zeggen dat d’r eigen lijf dan wel helemaal shit is, maar dat ze het wel heeft gepresteerd om een gezond kind op de wereld te zetten?!

Rachelle

Wil je meepraten over dit onderwerp of andere relevante onderwerpen kijk dan op mijn instagram pagina.