Je beter voelen met het niet beter worden – door Froukje

Je beter voelen met het niet beter worden
Kan dat?
 Ja en nee. Huh, hoor ik je nu denken. Wat moet ik daarmee?
Ik heb werkelijk geen idee 😉 dus bepaal voor jezelf…
Hallo rouw
Het is 2019, het jaar waarin ik meer huil dan in alle 45 voorgaande jaren bij elkaar. Ik voel me een emotioneel wrak en ken mezelf amper terug.
What happened? Een nieuwe functie op mijn toenmalige werk kan ik fysiek niet vol houden. Hoe hard ik het ook probeer. Het lukt niet. Ik leef dan al 8 jaren met chronische pijnklachten, maar het lukte me tot dan, om alle ballen in de lucht te houden. Op mijn werk draag ik onbewust al die tijd een ‘gezondheidsmasker’. Ik heb klachten, maar we doen net alsof ik gezond ben en hebben het er niet over. Heerlijk vind ik dat. Ik ben daar normaal en hoor erbij.
Tot de dag komt dat al mijn overlevingsstrategieën niet meer werken. Teveel pijn (lees: heel heel veel pijn), weinig slaap, concentratieproblemen en weinig steun en begrip vanuit in mijn werkomgeving.
Bam. Hallo rouw. Ik dender in een sneltreinvaart een diepe put in. Ik kan het niet bijbenen. Waar ben ik in hemelsnaam beland?
Onbekend universum
Met een enkele reis, a one way ticket, ben ik in een onbekend universum beland. Ik wilde terug naar het land waarin ik nog mee kon draaien, mee kon doen, waar ik nog ‘normaal’ was. Maar er is geen retourtje te krijgen. Ik zit opgescheept met meters lange natte zakdoeken die ik niet aan elkaar kan knopen tot een ontsnappingstouw, want ze scheuren gelijk kapot. Zo slap zijn ze.
In dit nieuwe universum is het donker. Ik zie er geen hand voor de ogen, geen richting, geen perspectief. Het is er steenkoud en ik zit daar maar… Man, wat voel ik me alleen. Er kijken wel eens wat bekenden in de put. Waar de één een nieuwe voorraad zakdoeken naar beneden gooit (sterkte en succes hé!), negeert een ander me (hallo? halloooo?! —) en geeft weer een ander me een meewarige blik. Ik vind het allemaal stom. Ik wil de pijn niet, ik wil daar niet zijn, ik wil er wég!
In het bekende universum laat ik regelmatig mijn bekken rechtzetten, omdat het steeds weer verwrongen gaat staan. In dit universum is er geen Quick Fix. Het is leeg en er is pijn. En nog meer pijn.
Niet beter worden
Het begint steeds meer tot me door te dringen, daar in die donkere put waar ik niks meer heb om me af te leiden, waar geen behandelaar is die me tijdelijk oplapt, dat mijn klachten bij me horen. Jaren heb ik gedaan alsof ze er niet zijn, alsof ik beter zou worden, alsof ik (onbewust) gezondheid af kan dwingen, puur door het te willen, door het te manifesteren.
Het wordt een keiharde reality check. Want daar in die put, kan ik niet anders dan de werkelijkheid onder ogen zien. Ik wil het niet, maar het is er. Ontkennen is geen optie (meer). Dit onbekende universum spreekt me niet aan, nog geen 1%. Ik haat het. Intens. Ik zou er nooit vrijwillig gaan wonen.
Angst
Ik word doodsbang daar in het donker met alleen het gezelschap van mijn vijanden Lichaam en Pijn. Wat betekent dit? Voor mijn leven, voor mijn toekomst, voor mijn wensen en dromen? Wie ben ik eigenlijk? Ik vond mezelf een dappere ridder die de pijn neer knuppelde en zelf stoer doorging – no matter what. Blijk ik nu stiekem net zo slap te zijn als die vochtige zakdoeken? Of zit ik in een zelfbedacht universum waarin ik alleen maar denk dat het niet beter kan worden?
Bevreemdend
Het voelt allemaal vreemd onwennig. Wat is nu echt de werkelijkheid waar ik mee moet dealen? Ben ik die koene ridder of dat snotterende wrak? Of is het somewhere in between (ja sorry, in een ander universum heb je ook een andere taal 😉).
Ik kom er niet uit. Niet uit die put en niet uit de gedachtestroom. Ondertussen voel ik elk pijntje in alle heftigheid. Elk onbeduidend klein pijntje én elke alarmpijn, ze komen even zwaar binnen en ik kan ze niet filteren of van elkaar onderscheiden. Het wordt een pijn-brei.
Wankele stappen
Op een dag gooit iemand nonchalant een wankel laddertje in de put. Met de pasgeboren benen van een veulen klim ik naar boven, na eerst herhaaldelijk op mijn muil te gaan. Ik herken de omgeving niet als ik gehavend, mijn kop uit die put steek. Waar ben ik? Wat doe ik hier en waar moet ik naar toe? Ik heb geen kompas, routekaart of navigatiesysteem.
Op weg
Toch kom ik in beweging. Ik weet niet wat ik aan het doen ben, het enige wat ik weet is dat ik rustig aan doe en dat mijn lijf mijn beste kompas is. Ik strompel voort. Mijn hoofd blijft verrassend rustig. Wat een verademing. Ik moet niets. Wanneer ik moe ben, ga ik in het gras liggen en wolken kijken. De dagen worden langer en warmer.
Reisgenoten
Op een dag kom ik in een veld waar andere uitgeputte lijven en zielen liggen. Samen sjokken we verder van veld naar veld. We pushen elkaar niet, we volgen elkaars tempo en ritme. Onderwijl luisteren we naar elkaars eindeloze verhalen, doorspekt met triestigheid. We begrijpen, snappen en grappen. We volgen het ritme van de zon en de maan.
Het oude, nieuwe universum
Uiteindelijk kom ik vies, stinkend en uitgeput weer thuis. Het bekende voelt onwennig onbekend. Ik ben een reiziger die lang weg is geweest. Dezelfde als eerder, maar ook een vreemde. Alles voelt anders en ik bekijk het met andere ogen. Ik verzorg mijn wonden, let erop dat ze niet ontstoken raken en was de opgedroogde snot en tranen van mijn wangen.
Ik ben weer thuis.
Aan de einde van de rit
Pas aan het einde van de helse rit, voel ik me wat beter met het niet beter worden. Dat oké gevoel is er niet altijd. Want ik weet nu dat die put er is. Zo nu en dan knal ik er weer met een sneltreinvaart in en zit ik in het donker. Alleen. Misschien heb ik een afslag gemist… Of blijkt een bekende weg ineens doodlopend… Moeizaam, met vallen en opstaan hijs ik me die put dan weer uit. Stel ik opnieuw mijn universum weer wat bij aan de werkelijkheid.
Mijn reisgenoten zijn gelukkig zo weer gevonden, evenals de route terug naar de wolken en de zon.
Ik heb mezelf. Mijn ridder én snotteraar zijn mijn trouwe metgezellen.
Onderweg help ik graag medereisgenoten een stukje hun spoor zoeken, terug naar huis.
Liefs,
Froukje
(het spoorzoeken)
Wil je tijdens de themaweek meepraten over dit onderwerp of andere relevante onderwerpen kijk dan op mijn instagram pagina.
Froukje
Wat een mooi intense verwoording.
Ik heb het ook weer gevoeld. 🥲
Bedankt voor je mooie reactie Ingrid
Dank je wel Ingrid! Medereisgenoot…
Froukje, wat heb je dit mooi en beeldend verwoord!
Dank je wel voor je lieve reactie Marianne!
Mooi geschreven!
Mooi verwoord! Bedankt Froukje, het is herkenbaar en het geeft mij hoop.
Wat fijn om te horen Jolanda!
Deze heb je zo mooi verwoord , het komt echt binnen. Zo confronterend en tegelijkertijd een herkenning en erkenning . Dank je wel
Bedankt voor je mooie woorden!
Bedankt voor het inkijkje, bedankt voor de herkenning
Heel mooi verwoord, herkenbaar ook. Daardoor komt het binnen en raakt het me.
Dankjewel Froukje en Yvonne
Bedankt voor je mooie woorden!