Blog
Blog
Boekrecensie: ‘Prettig verstoord brein’
Vandaag deel ik een review van het boek Prettig verstoord brein. Ik kondigde het al eerder aan. Arnie Craninckx, de schrijfster van het boek ‘Prettig verstoord brein’ vroeg mij of ik haar boek eens wilde lezen en er een review van wilde schrijven. Super leuk verzoek natuurlijk.
Review Prettig verstoord brein
Het boek geeft een prachtig en ontroerend inkijkje in het leven van iemand met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Beeldend en met humor geschreven. In korte verhaaltjes neemt ze haar lezer mee in haar leven. Ik neem jullie aan de hand van een aantal uitspraken van haar mee in haar boek:
‘Soms zou ik willen dat er gips om mijn hoofd zit. Want niemand ziet de rolstoel in mijn hoofd’.
Het onzichtbare van NAH en van heel veel chronische klachten. Super herkenbaar.
‘Hoe harder ik knijp, des te harder zal het los zand door mijn vingers glijden’.
Een proces wat ook aan de onzichtbare kant van je klachten doordraait is het moeten loslaten van dingen die niet meer lukken. Voor de buitenwereld buiten beeld maar vaak aan de orde van de dag.
‘Vandaag moest een ander mij erop wijzen dat ik ingestort was, ik had het zelf niet eens meer in de gaten’.
Jeetje, wat confronterend is dit, dat je het soms gewoon niet meer weet. Hoe het met je gaat, hoe je voor jezelf moet zorgen. Tot op zekere hoogte herkenbaar, soms kan een ander mij beter afremmen dan ikzelf. En natuurlijk, de structuur die Arnie zo nodig heeft om de dag door te komen is ook voor mij behulpzaam om te doen wat goed is voor mijn lijf. Maar bij NAH lijkt het echt een overlevingsstrategie. Dan lees ik een stukje over het met kleding aan onder de douche staan, beseffen dat er iets mis gegaan is in het afwerken van het programma, maar op dat moment nog niet meteen weten wat. Hoe confronterend moet dat zijn…en de buitenwereld heeft geen idee.
‘De wereld gaat veel te snel voor mij, ik kan het tempo niet bijhouden. Toch probeer ik het, tegen beter weten in, iedere keer opnieuw. Ik wil er ook bij horen en meedoen. Maar het kan alleen volgens de regels die gelden in mijn wereld. Daar voel ik me goed bij. Het doet zeer, iedere keer als ik erachter kom dat ik echt niet mee kan met de rest, maar de wetenschap hoe het wel kan, zorgt ervoor dat ik me toch kan schikken in de situatie. De snelle wereld wacht op niemand en zeker niet op mij, maar in mijn eigen, trage wereldje heb ik voor alles tijd genoeg’.
Goh ja dit dus, je eigen tempo vinden waarop je functioneert. Je eigen tempo, je eigen manier, je eigen weg. Waar tijd is voor jezelf. Voor goede zelfzorg. Tijd om te leven.
‘Brein is vandaag een vliegenvanger, zo eentje waar alles aan vast blijft plakken. Het gevoel dat bij vastzitten hoort, is een soort van geen gevoel. Het startsysteem doet het niet. Ik probeer vooral mijn gedachten onder controle te houden om te voorkomen dat ze de verkeerde kant op gaan. Om de weg niet kwijt te raken, heb ik het lichtje van anderen nodig, in mijn hart, in mijn hoofd.’
Dit is nieuw voor mij, het fenomeen ken ik maar hoe beeldend en praktisch Arnie het omschrijft. Het komt binnen. Je snapt het meteen. Ook hoe moeilijk het moet zijn om afhankelijk te zijn van die ander om jou er soms letterlijk aan je hand uit te trekken. Loslaten dat je onafhankelijk wil zijn, dat je het alleen wil doen en je soms overgeven aan de mensen die je dierbaar zijn. Acceptatie dat het soms niet anders is.
Wat zegt Arnie Craninckx over acceptatie?
En acceptatie brengt mij bij de volgende zin van Arnie:
‘Niet het vechten is het moeilijkst, maar het accepteren.’
Dit vond ik ook een hele bijzondere, raakte mij meteen. Want het is waar, in ieder geval voor mij. Vechten is in sommige gevallen veel makkelijker, of je denkt dat het makkelijker is. Op de korte termijn…uiteindelijk biedt acceptatie kansen om verder te leven en niet enkel te óverleven. Vechten is sowieso enkel óverleven.
Ergens aan het einde van het boek schreef Arnie:
‘Een paar weken had ik geen tijd voor nah…dacht ik. Ik heb geprobeerd het te negeren. Andere dingen namen mijn aandacht en mijn emoties in beslag. Ik dacht ermee weg te komen en dat lukte vrij aardig. Vond ik…’
Soms is het zo lekker om even je kop in het zand te steken, bewust of onbewust. Gewoon door te leven, je klachten te negeren. Voor sommige gaat die vlieger überhaupt niet op natuurlijk, maar pijn kun je soms best proberen te negeren. Helaas krijg je dan altijd de deksel op de neus. Geen tijd voor je klachten, ja soms zijn er dingen die zelfs belangrijker zijn dan je klachten en je eigen lijf. Helaas werkt het alleen niet zo.
Arnie signeerde mijn boek met de zinnen:
Als worden wie je was niet meer lukt, resteert het zijn wie je bent.
En dat is wat je te doen staat als je chronische klachten hebt die het zijn wie je was in de weg staan. Jouw weg, jouw taak, jouw leven. Maak er wat fijns van.
Maar Arnie schreef ook:
‘Hoop is het geloof dat het goed komt.
Liefde is het vertrouwen dat het goed is.’
En daar sluit ik mee af. De eerste keer dat ik een artikel niet in de tekens van Instagram gepropt krijg en dat ik een volwaardig blog bericht op mijn website zet. Met recht…want Arnie heeft mij op een mooie, laagdrempelige, humorvolle en kwetsbare manier een inkijkje gegeven in haar leven. En daar ben ik haar dankbaar voor. Want juist dit zorgt voor openheid en begrip.
Lees hier meer blogs en reviews!
Wil jij op de hoogte blijven van mijn laatste artikelen, nieuwtjes en tips? Schrijf je dan hieronder in en ontvang 1x per maand een leuke nieuwsbrief van mij: ja ik schrijf me in!
Wil je meepraten over dit onderwerp of andere relevante onderwerpen kijk dan op mijn instagram pagina.