Blog

Blog

Review: ‘De ongemakkelijke lessen van Mrs P.’

De ongemakkelijke lessen van Mrs P

Ze kwam al eens voorbij, Dominique Prins. We raakten aan de praat, ze schreef een artikel voor mijn blog en ze vroeg of ik het leuk vond om haar boek te lezen. Dat vond ik zeker leuk. En dat heb ik gedaan. Bij deze mijn review van “De ongemakkelijke lessen van Mrs P“.

Review De ongemakkelijke lessen van Mrs P

Wat een indrukwekkend en vooral ook inspirerend boek. Luchtig maar toch ook rauw en krachtig. En boordevol mooie levenslessen. Dominique neemt je als lezer meer in een intense periode van haar lezen waarin zij niet alleen de diagnose Parkinson kreeg maar de jaren daarvoor ook door een emotionele rollercoaster ging vanwege het overlijden van haar broertje. Bijzonder mooi hoe ze schrijft over alles wat op haar pad komt.

Overeenkomsten met anderen chronische klachten

In haar verhaal over het omgaan met haar klachten zijn veel dingen te vinden die overeenkomen met het omgaan met andere chronische (niet progressieve) klachten. Des te meer reden om het met jullie te delen. Door middel van 10 stukjes tekst neem ik jullie mee in de lessen die ik eruit haalde.

Het boek begint met het bericht van Dominique op haar facebook pagina waarmee ze haar diagnose kenbaar maakt. Omdat ik dit bericht ongelooflijk bijzonder en indrukwekkend vind deel ik een stukje:

‘Misschien vind je Mrs. P eng of confronterend. Dat mag. Zelf heb ik besloten haar open en respectvol tegemoet te treden. Ik wil haar niet belangrijker maken dan ze is, maar ik heb het idee dat negeren bij deze dame averechts werkt. Dan zou ze weleens vervelend kunnen worden. Ze wil per slot van rekening de aandacht die haar toekomt. Die gun ik haar, zolang we kunnen afspreken dat ze zich daarna weer even gedeisd houdt.’

Hoe waar. En hoe sterk ben je wanneer je het zo kunt zien. Niet altijd, blijkt ook in het boek. Maar dat het kracht geeft om het af en toe zo te kunnen zien dat is wel duidelijk. Op deze manier is het eerder een samenwerking dan iets waar je tegen vecht. Vervang Mrs. P voor je eigen klachten en ga de uitdaging eens aan.

Medelijden

‘Ik heb gemerkt dat medelijden vaak meer zegt over de gevoelens van ongemak die de andere partij ervaart wanneer ik vertel over mijn situatie, dan over de situatie zelf. Dat ongemak registreer ik en vervolgens trek ik alles uit de kast om de ander gerust te stellen.’

Ook ontzettend herkenbaar, voor veel mensen met chronische klachten waarschijnlijk. Met het alles uit de kast trekken ga je vaak compleet voorbij aan je eigen gevoel en voorbij aan dat wat je zelf eigenlijk nodig hebt. Dominique zegt terecht: ‘alsof ik daarmee mezelf en mijn gevoelens ontken’. Het zien van dit patroon is de eerste stap.

Denken over voelen en daadwerkelijk voelen

‘Denken over gevoelens kan ik echt heel goed, maar ze ook echt voelen? Ik ben er steeds meer achter gekomen dat je moet rouwen over het verlies van gezondheid, van vaardigheden en van vanzelfsprekendheden. En dat het helpt als je die pijn kunt voelen. Ik wilde me niet aanstellen, vond dat het veel erger had kunnen zijn, maar er is geen hiërarchie in pijn. Dat anderen er slechter aan toe zijn dan jij betekent niet dat jij geen recht hebt op verdriet.’

Dit, precies dit… Laat dit even op je inwerken. En voel…

Wat leerde ik van “De ongemakkelijke lessen van Mrs P”?

Vechtmythe

En dan het vechtmythe, overal wordt gezegd: ‘vecht voor je toekomst’:
‘Als de boodschap steeds weer is: je moet blijven vechten, je moet je niet laten kisten, ben je dan een loser wanneer je je leven aanpast aan je aandoening? Dit soort dingen voeden het strenge stemmetje in mezelf: Kom op, niet zeuren, doorgaan!’

De kritische stem in onszelf, wie kent hem niet. De kritische stem uit de maatschappij zou je ook kunnen zeggen, die dan weer de kritische stem in onszelf aanwakkert. Die maakt dat we blijven vechten en ploeteren.

Vasthouden aan het gewone leven

‘Ondertussen probeer ik steeds krampachtiger vast te houden aan het ‘gewone’ leven. Wat dat is het enige wat ik zo graag wil: het gewone leven. Maar hoe hardnekkiger ik me daaraan vastklamp, hoe beslister ik het door mijn vingers voel glippen. En dat is een doodeng gevoel.’

De eerste tijd (soms wel jaren) na het krijgen van klachten of een diagnose bestaat heel vaak uit ‘kop in het zand en doorgaan’. Ontkennen en vasthouden aan je oude en normale leven. Het lastige is, hoe harder jij vasthoud aan je eigen leven wat vaak veel te veel van jezelf vraagt, hoe erger de klachten opspelen. Pas als jij er rekening mee gaat houden kan er een soort balans komen.

De ongemakkelijke lessen van Mrs P en loslaten

‘Ik ervaar de ziekte vooral als één grote les in loslaten. Niet alleen het loslaten van de controle maar ook het loslaten van ideaalplaatjes, loslaten van ‘hoe het hoort’, loslaten van toekomstverwachtingen. Gek genoeg kan ik dat inmiddels af en toe ook als bevrijdend ervaren.’

Mijn ervaring is dat je loslaten inderdaad moet leren. Maar dat loslaten ook pas gaat wanneer er iets tegenover komt te staan. Je kunt niet ‘zomaar’ toekomstverwachtingen loslaten zonder dat er een ander toekomstperspectief voor in de plaats komt. Een ander toekomstperspectief kan ook zijn dat er meer rust komt in je leven en dat je dat als prettig gaat ervaren. Je baan los moeten laten maar daardoor minder gejaagdheid ervaren en ruimte krijgen voor andere activiteiten. En ik kan mij heel erg goed voorstellen dat dat dan als bevrijding kan voelen.

Levende rouw

In het boek staat ook een stukje over levende rouw van rouwexpert Manu Keirse dat Dominique aanhaalt. Ik vond dit zo treffend dat ik het ook graag deel:
‘Je ziet je normale leven verdwijnen, je ziet het beeld dat je had van jezelf verdwijnen. Dat brengt rouwverwerking met zich mee. Maar de omgeving ziet dat niet zo. Of begrijpt in ieder geval niet dat die rouw je steeds weer opnieuw kan bezighouden. Maar hoe kun je iets (het hebben van een chronische aandoening) verwerken als je er elke dag opnieuw mee geconfronteerd wordt, als je steeds opnieuw tegen beperkingen aanloopt?’

Ben ik mezelf kwijtgeraakt of heb ik mezelf gevonden?

Twee hele waardevolle vragen die Dominique aan het einde van het boek aan zichzelf stelt:
‘De vraag is: ben ik mezelf volledig kwijtgeraakt? Of heb ik mezelf juist eindelijk, na heel veel omzwervingen, kronkelwegen en scherpe bergkammen, diepe dalen en bijbehorende beklimmingen terug omhoog, gevonden?’

Mooie vragen om over na te denken. Om bij stil te staan. Om te voelen wat er bij je opkomt als je nadenkt over deze vragen. Misschien zijn het geen vragen met pasklare antwoorden. Misschien weet je nu het antwoord nog niet, is het nog te vroeg. Doet het nog teveel pijn. Misschien denk je op goede dagen soms het antwoord te weten, maar twijfel je er ineens weer aan op slechte dagen. Het mag allemaal en ik denk dat het er allemaal bij hoort.

Geluk op postzegelformaat

En dan een laatste stukje dat mij in ieder geval veel kracht geeft:
 ‘De maakbaarheid van het leven is een lachertje. Het gaat erom er iedere dag opnieuw weer iets van te maken, ongeacht de omstandigheden.’

Ongeacht de omstandigheden te genieten van ‘geluk op postzegelformaat’ zoals Dominique het omschrijft in haar boek “De ongemakkelijke lessen van Mrs P”. En daarmee wil ik mijn stuk over haar boek afsluiten. Voor mij was het lezen van dit boek en de lessen die ik eruit mocht halen meer dan geluk op postzegelformaat en daar ben ik dan weer dankbaar voor. Ik kan het boek echt van harte aanbevelen.

De ongemakkelijke lessen van Mrs P, uitgeverij Elmar, € 18,99. Verkrijgbaar via de boekhandel of bij bol.com.

En wil je ook het artikel lezen dat Dominique heeft geschreven voor op mijn blogs, lees het hier!

Wil jij op de hoogte blijven van mijn laatste artikelen, nieuwtjes en tips? Schrijf je dan hieronder in en ontvang 1x per maand een leuke nieuwsbrief van mij: ja ik schrijf me in!

Wil je meepraten over dit onderwerp of andere relevante onderwerpen kijk dan op mijn instagram pagina.