Rosanne deelt over haar zoektocht | Themaweek Chronisch ziek en werk

Chronisch ziek en werk; deze combinatie vind ik bar ingewikkeld.. Chronisch ziek.. een term, waar ik me lang niet verbonden mee heb willen, durven en kunnen voelen.  Vanwege twee chronische aandoeningen en de daarmee gepaard gaande energiebeperking moest ik me er wel mee verbinden. Tegelijkertijd is daar m’n werk, m’n werk als speltherapeut en ouderbegeleider, wat mij zingeving in m’n leven geeft en mezelf ‘gezond’ laat voelen. Althans het doet een appel op het gezonde deel van mezelf. Mijn betrokkenheid bij de doelgroep waar ik voor werk is groot, een doelgroep voor wie communiceren niet vanzelfsprekend is, zoals eigenlijk voor mij m’n gezondheid niet vanzelfsprekend is. 

Chronisch ziek en werk

Jarenlang heb ik niets van het begrip ‘chronisch ziek’ willen weten, want ‘zo erg was het toch niet?!’ en ‘ik heb een klein contract en dat moet toch wel lukken’, vond ik 😉 En dit lukte, alhoewel ik na 1,5 dag werken op maandag en dinsdag woensdag helemaal versleten was en er forse hersteltijd nodig was om uiteindelijk vrijdag weer te kunnen werken. Tot eind maart corona een enorme trigger bleek voor mijn astma. Ademhalen was een lange tijd geen vanzelfsprekendheid meer en praten werd een uitdaging. Een lange periode van volledige ziekmelding volgde. Ook ontstond er, ergens nog steeds tegen wil en dank, ruimte voor reflectie en het verdiepen in chronisch ziek-zijn. In deze periode heb ik veel erover gelezen en dit was tegelijk akelig én fijn herkenbaar. Het gaf met regelmaat een traan én een lach. Zo moe zijn dat je alleen nog maar kunt huilen, vink, wat een herkenbaarheid. En dan te moe zijn om te kunnen slapen, ook zo herkenbaar. Elders las ik dat iemand het als een feestelijk moment ervaarde dat praten voor 5 minuten weer lukte, ook dat was zo herkenbaar.  Gevoelens van blijdschap, die hier langskwamen, omdat dit als een mijlpaal voelde. Alleen, tja, met 5 minuten kunnen spreken, ben je er nog niet in de gewone wereld, dat was me ook wel duidelijk. Al met al vond er de afgelopen maanden een ingewikkeld intern proces plaats.

In deze periode trok ook de site van Yvonne mijn aandacht. Ik heb meegedaan aan de vijfdaagse cursus ‘chronisch ziek en communicatie’. Deze vijfdaagse maakte me zelf nog bewuster over mijn eigen communicatie én mijn coping rond dit thema. Jaren terug werd ik dusdanig ziek, waardoor terugkeren in mijn toenmalige functie niet meer lukte. Destijds volgde er een omscholing, omdat mijn werkgever mij graag wilde behouden en ik graag wilde blijven. Terugkeren in mijn huidige functie was gelukkig nu wel mogelijk, omdat met het verstrijken van de maanden en aanpassing van medicatie m’n belastbaarheid weer toenam. 

Combinatie en zoektocht

Ik wilde heel graag terug naar de ‘normale, gezonde’ wereld en m’n werk in de spelkamer weer oppakken! Tegelijk wist en voelde ik ook dat ik een en ander anders moest doen om recht te doen aan de kwetsbaarheid van mijn lijf. Meer open communiceren naar m’n collega’s over wat helpend is. En dat m’n frisse en fruitige uitstraling buitenkant is, terwijl de fysieke binnenkant zo hard moet werken. Met veel situaties moest ik een drempel over om zo de aandacht op mezelf te leggen én op mijn fysieke beperkingen. Dit was niet altijd makkelijk, het effect is echter voor mij groot. Zo is er nu een conciërge die elke vrijdagochtend de zandtafel voor mij klaar zet in een ruimte waar ik therapie geef. Voor hem gaat dat in een moeite door, terwijl het voor mij al maanden een ‘ding’ was om elke keer die zandtafel van de opslag naar de spelkamer te krijgen. Mensen willen echt wel helpen, meedenken en rekening houden met. Alleen dan moet ik wel eerlijk zijn en mezelf uitspreken ten aanzien van de fysieke grenzen, die er zijn. Eng en kwetsbaar voelde dat in eerste instantie. Eerst heb ik dit uitgeprobeerd bij collega’s, waar ik me fijn bij voel en die ik al heel veel jaren ken. Stapsgewijs ben ik dit steeds wat makkelijker gaan doen als de situatie daar aanleiding voor geeft. Verder realiseer ik me inmiddels ook bewuster dat mijn kwetsbare gezondheid ergens ook maakt dat ik in de spelkamer de emoties van de therapiekinderen goed kan aan én invoelen, en dat dit de therapie ten goede komt. Emoties van pijn, verdriet, angst, frustratie en machteloosheid komen in de spelkamer met regelmaat voorbij. Bij deze kinderen is dat als gevolg van communicatieproblematiek, die ze ervaren in onze talige maatschappij. Voor mij zijn deze gevoelens herkenbaar in relatie tot mijn gezondheid en de daarmee gepaard gaande verlieservaringen.

Met vallen en opstaan

De afgelopen periode was het ook met regelmaat helpend en boeiend om te lezen hoe Yvonne in haar moederrol omgaat met haar chronische klachten. Mede hierdoor ben ik ook meer open en transparant, zowel naar ouders als naar de kinderen in de spelkamer over wat ik nodig heb om met hen te kunnen werken. Een kind zag mij een sjaal omdoen toen we samen naar haar school liepen na de therapie, wat maakte dat ze de vraag stelde ‘is jouw leven heel erg veranderd toen je longen ziek werden?’ Hier stonden we samen bij stil, met bij mij de wetenschap in mijn achterhoofd dat zij zelf een nare progressieve diagnose te verwerken heeft. Via mijn openheid en mijn emoties kon zij daar zelf ook weer even bij stilstaan, zonder dat het op dat moment om haar draaide. Het kwetsbaar opstellen als behandelaar, passend binnen de context van het systeem waarmee ik op dat moment te maken heb, maakt dat er een sterkere verbinding ontstaat. Dit maakt mijn werk mooier en het effect van een behandeling doorgaans ook krachtiger. 

Dit alles neemt niet weg, dat ik nog steeds ergens lichte weerstand voel bij de term ‘chronisch ziek’ in relatie tot mezelf, want ‘ben ik dat echt, het valt toch allemaal wel mee?’ Dit is een heel hardnekkig stemmetje! Echter, met het meenemen van de gevolgen hiervan voor het functioneren op de werkvloer, kan ik inmiddels weer fijn therapie geven. Hiermee voel ik weer de zingeving waardoor ik thuis als partner en als moeder ook beter uit de verf kom! Het voelen van deze zingeving maakt ook dat de vele herstelmomenten, die simpelweg nog steeds broodnodig zijn om te functioneren zoals ik functioneer, beter kan verdragen en accepteren. Na elke sessie lig ik even 10 minuten op de grond om m’n lijf rust en herstel te gunnen, waarna ik daarna de draad weer op pak. 

Chronisch ziek en (willen) werk(en); met vallen en opstaan, grenzen aangeven, een lach en een traan EN bovenal strakke zelfzorg, maakt dat er weer lukt wat er lukt.. en dat is toch wel een feestje waard. Een klein feestje dan, want ik wil maandag wel weer werken natuurlijk.

Wil jij op de hoogte blijven van mijn laatste artikelen, nieuwtjes en tips? Meer informatie over leren omgaan met chronische klachten, zoals over chronisch ziek en werken? Schrijf je dan hieronder in en ontvang 1x per maand een leuke nieuwsbrief van mij: ja ik schrijf me in!