Miranda deelt over haar passies | Themaweek chronische ziek en werk

Het antwoord. De wind blaast door mijn haren en de regen striemt mijn gezicht. Maar ik voel het niet. Eigenlijk voel ik niks. Het verkeer raast langs me heen, op weg naar weet-ik-waar. Terwijl ik me er een weg doorbaan, besef ik dat ik het me niets meer kan schelen of ik nog wel veilig thuis zal komen. Het is voorbij, het is over. Murw ben ik, van de strijd die ik de afgelopen jaren heb gevoerd. Alleen en eenzaam, een tikkende tijdbom die nu is ontploft.

Mijn hart is een kolkende rivier van pikzwart water, wat pulserend zijn gal spuugt in mijn brein. Boosheid begint de overhand te krijgen. Ik had er zo hard voor gevochten, maar het was allemaal tevergeefs. Een klaslokaal vol dolende kinderen, vechtend, gooiend en schreeuwend en een juf die alleen maar toekijken kon. Bevroren benen, woorden die niet kwamen, tot eindelijk die bel weer klonk. Ik wist het, ik wist het al toen ik opstond vanmorgen, mijn lichaam was elastiek en mijn brein blubber. Toch wilde ik dit. Die klas, die geuren, die lachende kinderkoppies. Het eerste uur ging het nog wel, maar daarna was het een grote puinhoop. Scheven gezichten op het plein van collega’s, bij het zoveelste incident in de zandbak, Zag ik dat nou niet gebeuren of was ik te lui om op te staan? Ik plof doorweekt op de bank, nadat ik mijn jas over de leuning heb gesmeten. Met mijn hoofd in mijn handen huil ik bittere tranen, het is echt voorbij. Mijn baan zal ik nooit meer kunnen uitoefenen. Het afscheid is een feit.

De dagen gaan traag voorbij. Ik slaap veel en teer op voedsel en drinken wat manlief me brengt. Het zonlicht kan ik niet verdragen. Naar buiten wil ik niet. Ik lig en hang en dool wat rond, zonder doel voor ogen. Wie ben ik? Waar ga ik heen? Dan herinner ik me de test, die test waarvan ik uitkomst zo verrassend vond. Eindeloze vragen waren het, ik moest er dagen over doen om ze op papier te krijgen. Maar toen de antwoorden kwamen, viel alles op z’n plaats. Ik wist dondersgoed wie ik was en waar mijn passies lagen! Het was een kwestie van oppakken en gaan. En zo geschiedde. Ik belde een oude werkgever, waar ik ooit eens begonnen was met schrijven en kreeg meteen een baan.

Vrijwilliger op de redactie van de ME/CVS Stichting, verantwoordelijk voor de interviews met deadlines van drie maanden. Dat moest me toch lukken zeker? Inmiddels werk ik er al vele jaren. Mijn ‘kindjes’ worden groot. Vele heftige verhalen, herkenbaar en ontbloot. Nooit routine, nooit zomaar een story. Ik voel me gesteund en begrepen, een nieuw mens, ondanks de pijn, de vermoeidheid en het foggy brein. En ik kan iets betekenen voor anderen en dat is zo super fijn! Ik ben ook nog gaan tekenen, cartoons en strips voor Facebook en het patiëntenmagazine. Heerlijk om zo bezig te zijn en zo te worden gezien! Mijn leven is veranderd, maar eigenlijk in positieve zin, want bovenaan die test stond namelijk: Mevrouw zou het beste floreren in een omgeving waarin ze haar passies: schrijven en tekenen kan uitoefenen. Redactiewerk zou het beste bij haar passen! En daar zit ik nu middenin!

 

Meer weten over de ziekte M.E.? kijk op www.mecvs.nl, tevens de stichting waar ik werkzaam ben. Op hun Facebookpagina staan enkele cartoons van mij. Inmiddels heb ik ook twee boeken geschreven: In het hof van de Leeuw* en Wierook en Mirre. Miranda Verbeek  | Redactiemedewerkster ME/CVS Stichting Nederland | Striptekenaar, illustrator

 

Wil jij op de hoogte blijven van mijn laatste artikelen, nieuwtjes en tips? Meer informatie over leren omgaan met chronische klachten, zoals over chronisch ziek en werken? Schrijf je dan hieronder in en ontvang 1x per maand een leuke nieuwsbrief van mij: ja ik schrijf me in!  

 

 

 

*Dit is een affiliatie link.